1970 yılında Adana’da doğdum. Ardından yoğun bir eğitim süreci, İstanbul Tıp Fakültesi, İç hastalıkları Uzmanlığı ihtisası yaptım. Evliyim ve bir kızım var.
Herşey Üniversite sırasında Nietzschenin görüşleri ile tanışmamla başladı. Ondan önce öğretilmiş, kurgulanmış dogmalarla ne kadar rahattım. O deli görünüşlü Zerdüşt adamın öğretileriyle tüm dogmalarım yıkılıp darmadağın olmuştu. Ardından önce kendimi, toplumdaki yerimi sorgulamalar, ben kimim amacım ne sorularına cevap vermek amacıyla seneler seneler…
Tüm dinler tarihi, uzak doğu öğretileri, insan zihninin sınırlarıyla ilgili çalışmalar, gizemli olaylar derken herşeyin ardında yatan nedir’e sıra geldi. Kolay değil tabii ki meslek gereği materyalizmin en uçlarından bu düzleme geçebilmek. Bir tarafta mekanizmalar, yollar, vücudun ince mimarisi, etkileşimler derken diğer tarafta sadece hislerinle ulaşabileceğin uçsuz bucaksız bir evren.
O sıralar astral seyahate takılmıştım. Bunu başarabilirsem yeni evrene ilk adımı atabilecek ve vücudumun tutsaklığından kurtulabilecektim. Saatler boyu yatakta uzanıp ha çıktım ha çıkacağım. Ardından hayal kırıklıkları. Sonra yine bir heves, telekinezi, telepati çalışmaları vs vs.
Sonra ablamın ağır ve onulmaz hastalığı karşıma çıkınca tıbbın imkanlarının yetmiyeceğini anlayıp diğer yoldan nasıl yardım edebilirim diyerek yaptığım araştırmalar sonucu Reiki ile tanıştım. Bu benim için yeni bir enstrümandı. Enerji aktarmanın başkası üzerindeki onarıcı etkilerini ilk defa gözlemledim. Bana kattığı en önemli şey ise enerjetik dünyada zaman ve mekan engelinin olmaması. Sadece niyetle ve sembollerin yardımıyla ulaşabileceğim yüzlerce insan…
Zaman geçiyor fakat ruhun açlığı geçmiyor. Spiritüel rehberimle tanıştım. Bana kendimi tanımamla ilgili çok şey kattı. Farklı evrenleri, farklı enerjileri, geçmiş yaşamlarımı, bendeki potansiyelleri nasıl açığa çıkarabileceğimi, üstbenliğimle ve Tanrı ile nasıl direk bağlantı kurabileceğimi gösterdi.
Bu kavramları sindirmek ve kendi özgünlüğünü yaratma süreci sancılı, bir o kadar da güçlendiriciydi. Hayatım değişti , ilişkilerim, özellikle insana bakışım değişti. Artık endişeli vesveseli yapım geçmiş yerinde sakin huzurlu bir yapı oluşmuştu. Herkesin özünde aynı bütünün parçaları olduğunu,dünya deneyiminin dualitesi gereği iyi-kötü kavramlarının olması gerektiğini deneyimledim. Tanrı’yı uzakta değil kendi içimde aradım ve buldum. İlişkimizin ne kadar samimi ve arkadaşça olabileceğini gördüm. Artık benim için korkular kalkmıştı. Beni cezalandıran değil koşulsuzca seven bir dost edindim.
Hep tamam bundan ötesi olmaz tepeye ulaştım dediğimde gördüm ki her tepeden daha yükseği de mevcut. O yüzden bu yolun bitmez bir yol olduğunu görüp bir kaşif edasıyla yeni ufuklara açılmaktayım. Kiara Windrider’ın “Aydınlanma Fenomeni” adlı kitabı benim bilgiye aç dönemlerimde aldığım onlarca kitap arasındaydı. Kapağını açtıktan sonra o gün kitap bitmişti. Yeni bir enerjiden bahsetmekteydi “Deeksha”. Yaşanılan deneyimleri okuduğumda aradığım bu diye düşünüp kimden bu enerjiyi tadabilirim diye aylarca araştırdım. Bu mereti uygulayan kimseye ulaşamadım. E-mailler, telefonlar vs.vs. Hevesim kaçtı ve akışa bıraktım.
Ardından olaylar ardı ardına gelişti ve Deeksha vericisi olma eğitiminden geçtim. Verona daki bu sürecin ardından bu güzelliği insanlarla paylaşma kararı verdim.
Sonrası bir rüya gibi geçti. Düzenli aralıklarla çeşitli merkezlerde hem deeksha aktardım hem de hayata dair farkındalık sohbetleri yaptım. Tüm bunlar olurken gebelik sancıları çekmeye başladım. İçimde bir şeyler doğmak için sabırsızlanıyordu. Nasıll yaparım ne yaparım bilmeden günlük yazılar yazmaya ve blogumda paylaşmaya başladım. Her gün daha da hevesle şaşırtıcı bir düzenle onlarca yazı yazmaya başladım. Gittikçe belli bir okur kitlemin oluştuğunu fark ediyordum. Ardından Facebookta Golden Ball diye bir grup kurdum. Burada yazdığım yazıları paylaşıyordum. Grup büyük bir ivmeyle büyüyor, sürekli yorumlar gelmeye başlıyordu. Artık istediğime yani insanlara ulaşma hayalime kavuşmuştum. Sonra da kalıcılık adına önemli bir basamak olarak gördüğüm kitap yazım aşaması geldi. Sonunda “Kendime Doğuşumun Güncesi” adlı kitabım yayınlandı.
Simurg’un Gözyaşları Aralık 2011 de raflarda yerini aldı
Üretmeye, ışık olmaya ama en önemlisi farkındalıklı yaşama devam.
Eğitmenin Çalışmaları: Kendine Doğuş Sınıfı, Erkan Sarıyıldız’la Bireysel Seanslar